Urodzona w 1978 roku w Toruniu. Absolwentka Uniwersytetu Mikołaja Kopernika. Stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce uzyskała w 2007 roku na podstawie rozprawy doktorskiej Zainteresowania „chińszczyzną” w polskiej kulturze artystycznej i sztuce XVII, XVIII i początków XIX wieku. Od 2011 zatrudniona na stanowisku adiunkta w Międzywydziałowym Instytucie Nauk o Sztuce ASP w Gdańsku. Prowadzi wykłady z historii sztuki i kultury, analizy dzieła sztuki, dziejów myśli o sztuce, historii grafiki, a także zajęcia seminaryjne. Stypendystka National Taiwan Normal University (2004/2005), Science & Technology Fellowship Programme to China (2009-2011) i Korean Cultural Partnership Initiative (2014).

Celem moich badań są studia nad sztuką Dalekiego Wschodu, a zwłaszcza kolekcjonerstwem oraz rzemiosłem artystycznym Chin i Korei. Rezultatem tychże badań jest niedawno złożona do druku książka pt. Kolekcjonerstwo w Chinach do XII w. n.e.

Problem kolekcjonerstwa i rozwoju myśli estetycznej w Kraju Środka był dyskutowany w różnych formach, nie mniej jednak bardzo rzadko przez polskich badaczy. Jest to bowiem, temat wymagający nie tylko analizy licznych tekstów źródłowych publikowanych głównie w językach chińskim i angielskim, ale również  zrozumienia odległej kultury, nad którą w Polsce praktycznie nie prowadzi się żadnych studiów w kontekście jej sztuki. Dlatego też celem mojej pracy badawczej jest przełamanie pewnych barier w poznawaniu kultur pozaeuropejskich i zaznajomienie odbiorców ze zjawiskiem obejmującym swym działaniem nie tylko sztukę, ale również politykę i religię w dawnych Chinach.

W książce prezentuję dorobek moich wieloletnich badań prowadzonych m.in. w Chińskiej Republice Ludowej oraz na Tajwanie. Opisuję występujące odwiecznie u mieszkańców „Państwa Środka” oczarowanie przedmiotami wykonanymi z żadów oraz brązu, a także kaligrafią, malarstwem i różnymi osobliwościami, ze szczególnym uwzględnieniem skał i kamieni do rozcierania tuszu. Jest to historia o początkach tworzenia się kultury kolekcjonerstwa obejmującej swym zasięgiem obiekty nierzadko o znaczeniu magicznym, dzieła sztuki, a także przedmioty mające charakter zabytkowy lub nadzwyczajny. Praca przedstawia nowe koncepcje na temat przyczyn, z jakich zrodziła się fascynacja i potrzeba zbierania określonych przedmiotów oraz opisuje czym dla Chińczyków była sztuka, kiedy pojawiło się jej pojęcie, oraz jaki wywarła ona wpływ na życie prywatne oraz polityczne mieszkańców Państwa Środka.

Prezentuję tu zagadnienia związane z tzw. podziemnymi zbiorami „magicznych” żadów i brązów składanych do grobowców, podziemnych skrytek czy dołów w okresie od Neolitu po dynastię Han (206 p.n.e. – 220 n.e.), w celach rytualnych, tudzież ochronnych. Jestem bowiem zdania, iż te niezwykłe przedmioty odzwierciedlały nie tylko duchowe i materialne potrzeby ich właścicieli, ale stanowiły zbiory same w sobie, przeznaczone w dużej mierze nie tyle dla żywego widza, ale raczej dla ducha, bóstwa czy innej trudno wytłumaczalnej istoty.

Opisuję również wczesne przejawy kolekcjonerstwa dzieł sztuki i początków tworzenia się teoretycznych rozpraw na jej temat. Stawiam hipotezę, iż terminu „sztuka” używano już w okresie dynastii Han (206 p.n.e. – 220 n.e.) na określenie kaligrafii i malarstwa, tj. przedmiotów, które były częścią projektu budowania tożsamości narodowej i symbolizowały potęgę chińskiego imperium.

Pokazuję, iż wraz z początkiem dynastii Tang (618 – 907) kolekcjonerstwo zaczęło zmierzać powoli do osiągnięcia pełnego profesjonalizmu, czego znakomitym przykładem była działalność  cesarza Taizonga, inicjatora projektu polegającego na stworzeniu potężnej cesarskiej kolekcji, będącej pod opieką ekskluzywnej instytucji skupiającej wyśmienitych intelektualistów, artystów i zdolnych urzędników, będących także wybitnymi ekspertami w sztuce.

Przedstawiam również historie prywatnych kolekcji nietuzinkowych zbieraczy z okresu Północnej Dynastii Song (960 – 1127 n.e.), których wrażliwość i wyczucie smaku z reguły szły w parze z ich zdolnościami literackimi i artystycznymi. Przybliżam postać Ouyang Xiu’a (1007 – 1072), który poświęcił dużą część swojego życia na systematyczne gromadzenie starych estampaży, oprawianie i składanie ich razem, jak również pisanie na ich temat notatek, w których zawierał informacje o proweniencji i treści zbieranych przez siebie inskrypcji. Prezentuję także działalność kolekcjonerską Mi Fu (1052 – 1107) i Wang Shena (ok. 1048 – ok. 1103 n.e.), dwóch wielbicieli sztuki, którzy nie tylko dołożyli starań do rozwoju badań nad zabytkoznawstwem, ale również pozbywszy się, charakterystycznych jeszcze dla czasów Ouyang Xiu’a rozterek związanych z określeniem właściwych pryncypiów kolekcjonerskich (estetycznych lub dydaktycznych), sztukę zaczęli cenić dla niej samej, gloryfikując jej znaczenie w życiu prywatnym. Dla kontrastu ich historie zestawiam z aktywnością innego zbieracza – Su Shi (1037 – 1101 n.e.), wielokrotnie dyskredytującego znaczenia kolekcjonerstwa przy jednoczesnym uwielbieniu sztuki i poświęceniu jej wielu tekstów literackich. Opisuję także historię Li Gonglina (ok. 1049 – 1106 n.e.), twórcy wyśmienitej kolekcji starożytnych brązów i żadów, który swą pracą zainspirował rozwój badań nad zabytkoznawstwem. To właśnie dzięki niemu kolekcjonowanie starożytnych zabytków stało się jedną z najbardziej wyrafinowanych uciech intelektualnych chińskich uczonych i zbieraczy z różnych epok, a artefakty w postaci brązów i żadów stały się obiektami godnymi uznania pod względem estetycznym. Opowiadam również historię kolekcji budowanej przez parę małżonków: Li Qingzhao (ok. 1084 – ok. 1151 n.e.) i Zhao Mingchenga (1081 – 1129 n.e.), których poświęcenie i dbałość o obiekty okazały się nadaremne w obliczu przeciwności losu. Jest to zapis, przedstawiający bardzo emocjonalny stosunek do kolekcjonerstwa ze strony obojga małżonków.

Na koniec prezentuje historię poświęconą zbiorom jednego człowieka, tj. cesarza Huizonga (rz. 1100 – 1126 n.e.), naświetlając niezwykłe znaczenie, jakie miało kolekcjonerstwo zarówno dla życia prywatnego, jak i politycznego w dawnych Chinach. Przedstawiam projekt ambitnego władcy dążącego do umocnienia władzy cesarskiej przez sztukę. Opisuję Huizonga jako tego, który z dworu cesarskiego uczynił kulturalne centrum całego imperium i przywrócił prestiż działalności kolekcjonerskiej uprawianej przez władców poprzednich dynastii. Prezentuję go również jako tego, który dysponując zapleczem humanistyczno-artystycznym, wiedział, jak istotna dla budowy kraju była w przeszłości sztuka, w której upatrywał rozwiązania wszelkich problemów politycznych.

Zakres czasowy, jaki wybrałam do zaprezentowania opisywanego zjawiska wynikał z chęci ukazania charakterystycznych zmian, jakie wówczas się dokonały. Chodziło o to, by pokazać pierwsze kroki, jakie Chińczycy podjęli w kierunku ukształtowania się kultury kolekcjonerskiej, a te zaczęły się już w okresie Neolitu, by następnie odkryć przed czytelnikiem narastające zaangażowanie w tej dziedzinie prowadzące do stworzenia bardzo solidnych podstaw pod de facto współczesne kolekcjonerstwo.