Malarstwo Polskie XX i XXI wieku z kolekcji Marii i Marka Pileckich

miejsce: Galeria Sztuki współczesnej, ul. Chłodna 20, Suwałki

termin: 10.11.2023 -07.01.2024

Wystawa KOLORY ŻYCIA to 70 dzieł, autorstwa 9 znakomitych polskich malarzy XX i XXI w. a wszystkie prace pochodzą z bogatej kolekcji sztuki Marii i Marka Pileckich, składającej się z malarstwa, grafiki, rzeźby i innych gatunków sztuk plastycznych, stale rozwijającej się, od niemal czterdziestu lat.

Na wystawie m.in. prace Kiejstuta Bereźnickiego, Edwarda Dwurnika, Tadeusza Pfeiffera, Ewy Skaper i Zbigniewa Urbalewicza.

Kiejstut Bereźnicki – urodzony w Poznaniu, mieszkający i tworzący w Gdyni – artysta, który wypracował indywidualną, własną, trwałą formułę malarstwa. Wierny swoim zainteresowaniom martwą naturą przedstawianą w charakterystyczny sposób. Wybitny artysta.

Henryk Cześnik – Sopocianin, profesor zwyczajny ASP w Gdańsku. Jego malarstwo wychodzi bezpośrednio z ducha rysunku, a kreska jest nośnikiem treści. W swojej sztuce  opowiada się całkowicie po stronie znaczeń, narracji i historii, tła i podpisy jego dzieł to swoiste opowieści. Mistrz malarstwa i rysunku.

Edward Dwurnik to prowokator i ironiczny komentator rzeczywistości. Ulubieniec mediów, był jednym z najbardziej charakterystycznych polskich malarzy. Budował  kompozycje wieloelementowe, tworząc niezwykle interesujące związki między przedmiotami obrazu. Jeden z nielicznych artystów, któremu udało się odnieść międzynarodowy sukces, przed transformacją ustrojową Polsce (udział w DOCUMENTA 7 w Kassel w 1982 roku).

Jan Lebenstein – to prawdziwa gwiazda kolekcji M. i M Pileckich. Z samych dzieł tego artysty można zbudować jego wystawę indywidualną. Oryginalność twórczości Lebensteina, tej osobistej, nasyconej egzystencjonalnymi lękami formuły malarstwa figuratywnego, docenili krytycy francuscy, którzy w 1959 roku przyznali Lebensteinowi Grand Prix na I Międzynarodowym Biennale Młodych w Paryżu. Artysta w 1971 roku przyjął francuskie obywatelstwo, co w żadne sposób nie wpłynęło na to, że pozostał twórcą osobnym, niezależnym. Nie unikał w swoich pracach narracyjności, a nawet bywał ilustratorem dzieł literackich.

Tadeusz Pfeiffer – pochodzący z Dolnego Śląska malarz, kurator wystaw, animator kultury, który związał się z Warmią i Mazurami. Ten znakomity artysta w sposób bardzo ekspresyjny afirmował w swojej sztuce miłość do życia i ludzi. Wypracował swój własny styl wypowiedzi artystycznej, jego prace zawsze cechowała z jednej strony precyzja z drugiej zaś delikatność formy, wyrażane w geometrycznych liniach.

Ewa Skaper – to absolwentka Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku (dzisiejsza ASP). Zajmuje się malarstwem w tradycyjnych technikach i asamblażem, które tworzy z przedmiotów ulotnych, pozornie odrzuconych i nienadających się do użycia. W I Triennale Sztuki Pomorskiej w 2013 r. znalazła się w ścisłym finale, w kategorii malarstwo, a w tym samym roku zdobyła II miejsce na 41 Biennale Malarstwa „Bielska Jesień”.

Franciszek Starowieyski – plakacista, współtwórca Polskiej Szkoły Plakatu, malarz, grafik, scenograf. Przez wiele lat tworzył na przemian w pracowniach w Warszawie i Paryżu. W Paryżu zagrał też jako aktor w filmie Andrzeja Wajdy „Danton”, kiedy to poznał marszanda Alina Avilla, w którego atelier tworzył niemal przez 10 lat. Tam też stworzył bodaj największy „Teatr Rysowania” (w sumie tych swoistych „spektakli” zrealizował ponad 20). To artysta obdarzony barokową wyobraźnią, łączący w swojej sztuce zmysłowe formy z intelektualnym przesłaniem, szokując często nieoczekiwanymi efektami i surrealistycznymi wizjami. Malarstwo Starowieyskiego cechowała fascynacja zmysłowym ciałem kobiecym o „rubensowskich kształtach”,a ponadto bliskie mu były refleksje nad przemijaniem i śmiercią.

Zbigniew Urbalewicz – zajmuje się projektowaniem graficznym, rysunkiem, instalacją oraz fotografią. Jego pasją jest kaligrafia, zarówno oparta na wzorach i doświadczeniach kultury europejskiej jak i dalekowschodniej. Artysta ma świadomość tego, że pamięć jest zawodna, stąd szybka „notacja” może zarówno sprowokować skończone dzieło, jak i zamienić się w preludium przygotowań do bardziej zaawansowanej końcowej formy. W twórczości Urbalewicza pojawia się rysunek wolny od tekstu, rysunek z pismem, pismo jako rysunek. Ten bardzo ciekawy zabieg powoduje, że jego dzieła sytuują się pomiędzy pismem, a rysunkiem.

Andrzej Wróblewski – urodzony w 1927 r. w Wilnie, zginął w 1957 r. podczas wyprawy w Tatry. Jeden z najwybitniejszych polskich artystów powojennych, który do końca swojego krótkiego życia pozostał buntownikiem, poszukującym własnej drogi artystycznej, pomiędzy abstrakcją i figuracją. Twórczość Wróblewskiego, jej egzystencjalny nastój, od samego początku inspirowały innych. Pierwsze prace malarskie Wróblewskiego utrzymane były w duchu kapistowskim, jednak bardzo szybko zaczął buntować się przeciwko dominacji koloryzmu. Przez ostatnią dekadę życia szukał indywidualnych środków wyrazu; od prac eksperymentalnych, przez surrealizm, abstrakcję geometryczną, aż do własnej formuły malarstwa figuratywnego. Na szczęście, w ostatnich latach historia Wróblewskiego, indywidualisty i postaci tragicznej, wciąż odkrywana jest na nowo. Świadczą o tym niedawne wystawy, jak chociażby „Recto/Verso” w Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Warszawie, Museo Reina Sofia w Madrycie, Moderna Galerija w Lublanie oraz ekspozycja „Trudny wiek. Szapocznikow – Wajda – Wróblewski” w jego rodzinnym Wilnie.

więcej informacji – przejdź na stronę