wernisaż: 3.02.2025 r. o godz. 18.00 /poniedziałek/

wystawa czynna: 3.02-26.02.2025

miejsce: Galeria ZPAP przy ul. Mariackiej 46/47 w Gdańsku

Barbara Kasperczyk (* 1976 r.), adiunkt Uniwersytetu Merito WSB w Gdańsku na Wydziale Informatyki i Nowych technologii. 1986 – 1996 mieszkała w Niemczech. 1986 – ukończyła liceum plastyczne w Monachium. 2005 – ukończyła Akademię Sztuk Pięknych w Katowicach. 2012 – 2015: studia doktoranckie na wydziale Grafiki ASP w Krakowie. W 2015 roku otrzymała stopień Doktora w dziedzinie Sztuk Plastycznych, dyscyplinie artystycznej Sztuki Piękne. Jest członkiem Związku Polskich Artystów Plastyków oraz ZAiKS. Pracowała na Wydziale Grafiki ASP w Gdańsku. Mieszka i tworzy w Trójmieście. W poszukiwaniu nowej możliwości przedstawienia przestrzeni posługuje się zarówno klasycznym warsztatem graficznym, nowymi mediami, jak i najnowszymi możliwościami technologicznymi obrazu i druku cyfrowego na różnych materiałach. Jest autorem wielu wystaw indywidualnych oraz brała udział w licznych projektach i wystawach zbiorowych w kraju i za granicą – sama będąc kuratorem wielu wydarzeń; do najważniejszych zaliczyć: WYSTAWA INDYWIDUALNA pod tytułem „Dynamika Przestrzeni” – Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, (luty 2018) oraz Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Departament Dyplomacji Publicznej i Kulturalnej, Fundacja im. Mariusza Kazany, ASP w Warszawie (marzec 2019), WYSTAWA INDYWIDUALNA „Paradise Lost” w Muzeum Grafiki Fundacji Schreiner w Bad Steben, Niemcy (październik 2022-styczeń 2023), NAGRODA Prezydenta Miasta Katowic w konkursie Praca Roku 2008, NAGRODA/ Zwyciężczyni w kategorii Grafika i Rysunek w II Triennale Sztuki Pomorskiej, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie, 2016, I NAGRODA Stowarzyszenia Promocji Artystów Wybrzeża Era Art w konkursie Międzynarodowe Biennale Grafiki Cyfrowej Gdynia 2016 oraz NAGRODA w 2010 roku, I NAGRODA w kategorii "Grafika cyfrowa" w Międzynarodowym Konkursie na Ex Libris i Małą Formę Graficzną, Gdańsk 2018, Kurator międzynarodowej wystawy „Magia Symboli” Muzeum Grafiki Fundacji Schreiner w Bad Steben, Niemcy (lipiec-pażdziernik 2024).

EKOSYSTEM

„Samo istnienie, niezależnie od jego natury i formy, każdemu, kto tak by je postrzegał, wydawałoby się cudem i napełniało umysł zdumieniem […]. We wszystkim, co rzeczywiste, samo istnienie jest jedyną rzeczą bezpodstawną, nieskończoną i zrozumiałą; Któż jednak bez głębokiego poruszenia świata jako całości mógłby patrzeć na ten wiecznie żywy, brzemienny życiem strumień, który zalewa każdy brzeg, przełamuje każdy chwilowy spokój, z pewnością po to, by odzyskać kontrolę nad sobą, ale nie po to, by się ociągać lub być związany z którymkolwiek z nich, aby zostać! […] Bo wszelkie istnienie jest jedynie samoobjawieniem się istoty.” (Schelling, Aforyzmy o filozofii przyrody [1806], VII: 198 i n.)

„Arché terra nostra – równowaga wszechświata”

Cykl oraz teka grafik na podstawie instalacji z cyklu Paradise Lost – Arché terra nostra – równowaga wszechświata z okazji 20lecia pracy twórczej Barbary Kasperczyk

Przez piętnaście pierwszych lat mojej twórczości głównym jej bohaterem był współczesny człowiek, który jako istota społeczna realizuje się w tłumie.

„W zasięgu wzroku jest rzeczywistość początku XXI wieku ─ artystka zdecydowana jest iść tropem zmiennych okoliczności cywilizacyjnych i kulturowych swojego czasu; jej sztuka wyrasta z dużych ludzkich skupisk. W s p ó l n o t o w o ś ć to ważne słowo w języku sztuki Barbary Kasperczyk, zwłaszcza jeśli pojmować ją jako przestrzeń znaczoną archetypami lub figurami zbiorowej świadomości i podświadomości. [..] Wszyscy odczuwają niepokój, niepokój, czyli zachwianą równowagę pomiędzy nami a światem; jesteśmy niespokojni, kiedy zbyt wiele rzeczy dzieje się wokół. Niepokój nie jest jakąś nadzwyczajną cechą naszego życia ─ to stały element rzeczywistości, coś jakby substancja przesączająca się przez ożywioną i nieożywioną materię. Tkwi w każdym z nas i tkwi we wspólnotach.” (Roman Gajewski, Dynamika Przestrzeni – Barbara Kasperczyk, Państwowa Galeria Sztuki w Sopocie 2017, str.6)

„Od 20 marca 2020 r. do odwołania, w Polsce obowiązuje stan epidemii, który daje organom państwowym nowe uprawnienia. Działamy profilaktycznie, aby ograniczyć rozszerzanie się koronawirusa.”

Wtedy tłumy wygasły. Puste ulice, place i rynki największych miast zmieniły nasze myślenie, ba zmieniły cały obraz współczesnej rzeczywistości; i choć puste od tłumów przestrzenie były jak się dziś wydaje jedynie stanem przejściowym, tak powrót do stanu z przed pandemii okazał się niemożliwy. Moje myśli powędrowały w kierunku tego co warunkuje istnienie człowieka, jego biologicznego powiązania, świata w którym istnieje, jego początku i końca – a może nieskończoności -wieczności. Współczesna nauka, oprócz obliczeń tak naprawdę nie daje żadnych odpowiedzi. Szperając w pismach filozoficznych zaczęłam od początku.

„Życie, stawanie się, organizacja jest właściwością pierwotną i powszechną universum. Kosmos jest jednym wielkim organizmem, samoorganizującym się bytem celowym. Człowiek jako życie stanowi z nim jedność [..].” (R. Panasiuk, Człowiek i przyroda. Antropologiczny sens filozofii przyrody Schellinga, w: tenże, Filozofowanie jako dialog z dziedzictwem kulturowym przeszłości, Toruń 2008, s. 41.)

Wieki temu, dawno przed ustanowieniem naukowego punktu widzenia, ludzie szukali wytłumaczenia odnosząc się do zagadkowych zjawisk samej przyrody, przypisując im głęboką symbolikę. W ten sposób głównym zagadnieniem pierwszych filozofów starożytnej Grecji stała się podstawowa zasada arché leżąca u źródła całej rzeczywistości. Wtedy powstało europejskie pojęcie żywiołu – elementu, pierwiastka. Teoria czterech żywiołów – ognia, wody, powietrza i ziemi zakłada, że świat materialny, wszechświat składa się z tych właśnie podstawowych elementów, a zróżnicowane proporcje w jakich występują one w obiektach i substancjach ma odpowiadać za złożoność świata materialnego; tymczasem sposób, w jaki żywioły reagują ze sobą, ma wyjaśniać przemiany w tym świecie. Zachowanie równowagi pomiędzy żywiołami gwarantuje porządek i urodzaj, natomiast zachwianie jej niesie za sobą nieodwracalne skutki dla organizmu całej planety oraz ściśle związanych z nią istot żywych. Cała ta idea znalazła symboliczne odbicie w obiekcie graficznym – szklarni – która została po raz pierwszy zaprezentowana latem 2020 roku w ogrodzie galerii Sulmin w Sulminie, niedaleko Gdańska pod nazwą „Gdańska szklarnia sztuki” sfinansowana za pomocą stypendium miasta Gdańska. Instalacja została wystawiona po raz kolejny jako część wystawy „Paradise lost” mającej miejsce w październiku 2022 roku w Muzeum Grafiki Fundacji Schreiner w Bad Steben w Niemczech – W syntetycznej przestrzeni kabinetu (jednej z sal muzeum) dopracowana instalacja osiągnęła zamierzony efekt wizualny pod nową nazwą „Arché terra nostra – równowaga wszechświata”.

Ponieważ już na samym początku projektu pojawił się pomysł, by obrazy tworzące instalację zostały zrealizowane w przyszłości jako druki kolorowe od 2022 roku sukcesywnie pracowałam nad nimi w technice własnej mieszanej – sucha igła, akwaforta, miękki werniks, ekosolwent.

Z okazji 20-lecia pracy twórczej w 2025 roku postanowiłam wydać tekę poświęconą tematowi, zawierającą pojedyncze prace graficzne w wersji kolorystycznej. Barbara Kasperczyk, październik 2024 (fragmenty tekstu z teki graficznej)