Bezpośrednią przyczyną wybuchu strajku było wybranie w sposób niedemokratyczny na stanowisko Rektora Wyższej Szkoły Inżynierii w Radomiu płk. Michała Hebdę. Pośrednio chodziło też o wywalczenie pełnej autonomii szkolnictwa wyższego i prawa do demokratycznych wyborów władz uczelnianych. W efekcie zostali usunięci z Senatu Uczelni przedstawiciele „Solidarności” i NZSu. Strajk trwał od 26 października do 13 grudnia 1981 r., organizatorami byli pracownicy nauki zrzeszeni w uczelnianej Solidarności i Niezależne Zrzeszenie Studentów.
Protest szybko przestał być tylko sprawą lokalną. Do protestu dołączyło się wiele uczelni wyższych w Polsce m.in. Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Uniwersytet Gdański, Akademia Medyczna w Gdańsku, oraz Państwowa Wyższa Szkoła Sztuk Plastycznych w Gdańsku. Strajk przerwało wprowadzenie stanu wojennego (13 grudnia 1981), a NZS zostało zdelegalizowane.

Oprac. merytoryczne Piotr Giziński

Koordynacja projektu Anna Polańska