Malarz, pedagog. Od 1934 r. mieszkał w Gdyni, gdzie praktykował zawód malarza rzemieślnika. 13 września 1939 r. został osadzony w obozie Stutthof, następnie zwolniony po rocznym pobycie. W czasie okupacji w chwilach wolnych od pracy malował i rysował członków rodziny. Związał się z nieformalnie działającą w Gdyni grupą osób o zbliżonych zainteresowaniach. Wśród osób warto wyróżnić Alojzego Trendera, Elżbietę Szczodrowską, Józefa Łakomiaka oraz dwóch Francuzów- Paula Nicolasa i Paula Collomba – studentów paryskiej Akademii Sztuk Pięknych.

W l. 1945-1951 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych u profesorów Janusza Strzałeckiego, Artura Nacht-Samborskiego i Jacka Żuławskiego. W roku akademickim 1947/1948 i 1948/1949 był równocześnie młodszym asystentem w pracowni Artura Nacht-Samborskiego. Studia podjął ponownie w 1965 r. uzyskując w roku następnym dyplom na Wydziale Malarstwa PWSSP w Gdańsku. W l. 1949-1950 będąc stypendystą rządu francuskiego studiował w prywatnej pracowni Ferdynanda Légera w Paryżu. Podczas pobytu w stolicy Francji zaprzyjaźnił się z Aliną Szapocznikow i Jonaszem Sternem. W 1951 r. otrzymał absolutorium, a w 1952 r. został przyjęty do Związku Polskich Artystów Plastyków. Po uzyskaniu absolutorium przerwał studia i włączył się w realizacje malarstwa ściennego w przestrzeni Głównego Miasta w Gdańsku. Według jego projektu powstała dekoracja kamienicy na Długim Targu 19 (1954–1955), projektował i realizował dekoracje, m.in.: plafonu i ściany w budynku Miejskiego Teatru „Miniatura” (1957), malowidła ścienne i witraże we wnętrzach dawnych Delikatesów przy ul. Rajskiej (1960). W kolejnych latach powstały malowidła ścienne na budynkach Politechniki Gdańskiej (1971), zrealizował elewacje kamienic przy Starym Rynku w Krapkowicach (1974 r), ścianę ceramiczną w foyer Teatru Muzycznego w Gdyni (1977). Był długoletnim pedagogiem (od 1964 r.) i profesorem (od 1981 r.) PWSSP w Gdańsku, a w l. 1981-84 ponadto prodziekanem Wydziału Malarstwa i Grafiki. Prezentował swoje obrazy na 60 wystawach indywidualnych i zbiorowych. Wykształcił liczną grupę studentów.

W lutym 2000 r. w Galerii 78 w Gdyni zorganizowana została przez przyjaciół i uczniów artysty wystawa "Bez tytułu – pamięci profesora Kazimierza Ostrowskiego".

Od 2002 r. przyznawana jest przez ZPAP w Gdańsku Nagroda im. Kazimierza Ostrowskiego – ogólnopolskie wyróżnienie przyznawane za wybitne osiągnięcia w dziedzinie malarstwa.

15 edycji Nagrody Kazimierza Ostrowskiego.

O Kazimierzu Ostrowskim:

–  Cudowny był Kacho Ostrowski, syn przedwojennego malarza okrętów. Jemu też się spodobały farby i tymi samymi zaczął malować obrazy. Wiem, że siedział w obozie, gdzie byli francuscy artyści. Był mały, miał wielki nos, wyglądał, jakby sam już był narysowany. Przyjaźniliśmy się z nim w Sopocie (…).

Max Cegielski, Śladami Rechowiczów, Warszawa 2012, [s. 55]

–  Zimą Gaber [Rechowicz] i Kacho wkładali jesionki i szli pod molo, tam, gdzie woda jest już blisko desek podłogi. Sprawdzali, czy przepłyną, czy utoną. Jak przepłynęli w tych ciężkich płaszczach, to już myśleli o następnej imprezie tego typu.

–  Czy chodziło im o pobudzenie znów adrenaliny, którą wyzwalała przedtem wojna?

–  Być może tak, żeby nie mieć nudnego życia, żeby nie malować tylko aktów w szkole. Różne rzeczy im przychodziły do głowy. To tylko jeden z pomysłów, co parę dni coś takiego się wydarzało. Kacho siedział wcześniej w obozie w Stutthofie, ale to za mało, coś jeszcze trzeba mieć w życiu. Gaber po powstaniu zawsze czytał literaturę bardzo dramatyczną”.

Max Cegielski, Śladami Rechowiczów, Warszawa 2012, [s. 56]

Trzy zasady przyjmuje Kazimierz Ostrowski za swój confiteor; prawo kontrastu, które jest odwiecznym prawem identyfikacji w plastyce, prawo napięcia dynamicznego, do którego artysta dochodzi poprzez kontrasty kierunków, kształtów, kolorów, a także asymetrię kompozycji i wreszcie afirmacji świata -mistrz zafascynowany sztuką potrafi cieszyć się tym, co go otacza, >>albo umiera z zachwytu<< i staje się poetą – powoli następuje odrealnienie motywów i artysta przekłada widziany przez siebie świat na swój osobisty język malarski, zostawiając gdzieś po drodze realną dotykalność życia.

Mira Rynkiewicz, …Z Kazimierzem Ostrowskim, latem…, w: „Sztuka” 1996, nr 7-12, s. 4

Kachu profesor zwyczajny, „Zeszyt wydawniczy" [ASP w Gdańsku] nr 2.

Strona na portalu Facebook poświęcona profesorowi Kazimierzowi Ostrowskiemu

Prace Kazimierza Ostrowskiego w przestrzeni ASP w Gdańsku:

Kazimierz Ostrowski, bez tytułu, 137 x 160 cm, fot. Anna Polańska

Kazimierz Ostrowski, „Biały fresk”, 148 x 426 cm, fot. Bartosz Żukowski

Oprac. merytoryczne Anna Zelmańska-Lipnicka

Koordynacja projektu Anna Polańska