Malarz, scenograf, rzeźbiarz, poeta, pedagog, ułan. Przed II wojną światową studiował w Szkole Malarstwa i Rysunku Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Był członkiem Komitetu Paryskiego. Po wojnie przebywał w Wielkiej Brytanii, należał tam do London Group, Royal West of England Academy oraz był profesorem Bath Academy of Art. Po powrocie do Polski w 1958 r., dzięki staraniom Rektora PWSSP w Gdańsku Stanisława Teisseyre’a został zatrudniony na stanowisku profesora pracowni malarskiej. Jego asystentką została Teresa Pągowska. Na Wybrzeżu Potworowski stał się autorytetem w dziedzinie malarstwa dla swoich studentów, jak i wielu ukształtowanych już malarzy. Wprowadził własną koncepcję przestrzeni uchwyconej za pomocą zestawień chromatycznych, w których dominował jeden główny czysty kolor, dopełniany monochromatami. Stosował niemal abstrakcyjną syntezę postrzeganych form.

Więcej o artyście

Tadeusz Piotr Potworowski w l. 1959-1962, mając przedwojenne doświadczenie w projektowaniu scenografii (Mistrz Pathelin, Teatr Artystów „Cricot”, 1936 r.), zaprojektował oprawę plastyczną do siedmiu sztuk teatralnych. Tworząc dekoracje przedstawień starał się odnosić do symboliki słowa, które łączył ze skrótem plastycznym.

Scenografie:

Wesele Stanisława Wyspiańskiego, Teatr Polski w Poznaniu, 1959

Woyzeck Georga Büchnera, Teatr Nowy w Poznaniu, 1959

Faust Johanna Wolfganga Goethego, Teatr Polski w Poznaniu, 1960 

Pośredniczka matrymonialna Thorntona Wildera, Teatr Współczesny w Warszawie, 1959

Zawisza Czarny Juliusza Słowackiego, Teatr Rozmaitości we Wrocławiu, 1961

Historia Fryzjera Vasco George'a Schehade, Teatr Współczesny w Warszawie, 1961

Dziady Adama Mickiewicza, Teatr w Katowicach, 1962

Oprac. Anna Zelmańska-Lipnicka

Koordynacja projektu: Anna Polańska